Functionele eigenschappen en marktontwikkeling van LED-verlichting in theaters

Functionele kenmerken en marktontwikkeling van LED's voor podiumverlichting 1. LED's zijn de nieuwste vervanger van traditionele lichtbronnen. Hun voordelen zijn onder andere een lange levensduur, compacte afmetingen, trillingsbestendigheid, werking op lage spanning (LVDC), minimale onderhoudskosten en minimale milieu-impact. LED's hebben geen last van de problemen met kwikafvoer die fluorescentielampen teisteren.

Fabrikanten hebben echter hard gewerkt om de energie-efficiëntie van LED-chips verder te verbeteren. Hier beginnen we met het begrijpen van LED's. Inzicht in LED's vergelijkt LED's met traditionele lichtbronnen, legt de relevantie en het belang van LED-parameters uit en benadrukt nieuwe producten die het ontwerp en de functionaliteit van LED's stimuleren. 1, LED-classificatie We gebruiken officiële Philips lumileds-producten om uit te leggen, zie de onderstaande afbeelding, vanuit de powerpoint, kan het hoog vermogen, gemiddeld en klein vermogen, hoge spanning, COB, modules, enz. zijn. Qua kleur: infrarode golflengte: groter dan 800 nm, rode golflengte: 620 ~ 630 nm; oranje golflengte: 600 ~ 620 nm; gele golflengte: 585-600 nm; groene golflengte: 555 ~ 585 nm; blauwe golflengte: : 440-480 nm Paarse golflengte: 350-440 nm Roze golflengte: 360-380 nm Ultraviolet: minder dan 350 nm (UV).

Nu maakt iedereen LED tri-primaire stalen (LED flat lights) met laag en gemiddeld vermogen, die voornamelijk worden gebruikt om omgevingslicht en LED stroboscooplampen te verlichten. Hoog vermogen wordt voornamelijk gebruikt om LED dyed par light (LEDPAR), LED effect lights, LED moving head lights, COB te maken. Maak voornamelijk COBPAR-lampen, two-eye, four-eye, eight-eye publiekslichten. Hoogvermogenmodules worden voornamelijk gebruikt om LED moving head beam lights, LED moving head pattern lights, LED moving head three-in-one lights en LED moving head cutting lights te maken. Momenteel zijn sommige LED moving head lights te zien met 30W patronen, 60W patronen, 80W beams, 120W patroon, 150W patroon, 350W three-in-one, 400W cutting, 500W cutting, 600W cutting, etc. 2. Om LED-producten te maken, moet u het chromaticiteitsdiagram kennen. Het kleurendiagram is een plattegrond van verschillende kleuren, weergegeven door punten op verschillende posities.

Het werd in 1931 geformuleerd door de Internationale Commissie voor Verlichting (CIE) en wordt daarom het CIE-kleurendiagram genoemd. Sommigen noemen het ook wel het spectraaldiagram en het kleurendiagram. In de afbeelding is de x-coördinaat de verhouding van de rode primaire kleur, de y-coördinaat de verhouding van de groene primaire kleur, en de z-coördinaat die de blauwe primaire kleur vertegenwoordigt, kan worden afgeleid uit x+y+z=1. Elk punt op de boog in de afbeelding vertegenwoordigt een zuivere spectrale kleur, en deze boog wordt een spectrale locus genoemd.

De rechte lijn van 400 nm (violet) naar 700 nm (rood) is de violet-rode kleurenreeks (niet-spectrale kleuren) die niet in het spectrum zit. Het middelpunt C vertegenwoordigt wit, wat overeenkomt met de kleur van zonlicht rond het middaguur, en de kleurcoördinaten zijn x = 0,3101, y = 0,3162. Als je een kleine S in het kleurdiagram zet, kun je direct de tint en verzadiging van de kleur zien die door punt S wordt weergegeven.

Verbind CS, de verlengde lijn snijdt de spectrale locus in punt O. De golflengte in punt O is de dominante golflengte van kleur S, wat de tint van kleur S bepaalt. De verhouding CS/CO van de afstanden van C tot de punten S en O is de verzadiging van de kleur. Als een rechte lijn wordt getrokken van een punt op de spectrale locus door punt C naar een ander punt op de tegenoverliggende spectrale locus, zijn de kleuren aan beide uiteinden van de rechte lijn complementaire kleuren.

Trek een rechte lijn vanuit punt P op de rechte lijn die de niet-spectrale kleurenreeks voorstelt, door punt C, en snijd de spectrale locus in punt Q. De kleur in punt Q is de complementaire kleur van de niet-spectrale kleur in punt P. De niet-spectrale kleur wordt uitgedrukt door een letter c toe te voegen na de golflengte van de complementaire kleur. Bijvoorbeeld: 528c vertegenwoordigt de complementaire kleur groen met een golflengte van 528 nanometer, oftewel paars. Wanneer twee kleuren worden gemengd, moet het kleurpunt van de gemengde kleur zich op de verbindingslijn van de eerste twee kleurpunten bevinden.

Uit het chromaticiteitsdiagram blijkt dat de drie primaire kleuren rood, groen en blauw tot elke gewenste kleur kunnen worden gesynthetiseerd. Het CIE-chromaticiteitsdiagram is van grote praktische waarde. Elke kleur, of het nu de kleur van de lichtbron of de oppervlaktekleur is, kan in het chromaticiteitsdiagram worden gekalibreerd. Dit maakt de beschrijving van de kleur eenvoudig en nauwkeurig, en de syntheseroute van elke lichtkleur is in één oogopslag duidelijk. Om de correcte identificatie van kleuren te garanderen, publiceerde de CIE in 1983 de standaard "Visual Signal Surface Color". Dit document specificeert het specifieke bereik van de visuele signaaloppervlaktekleur op het CIE-chromaticiteitsdiagram.

3. Doorlaatstroomkarakteristieken van LED's 4. Lichtopbrengstkarakteristieken en stroomsterkte van LED's 5. Lichtopbrengstkarakteristieken en temperatuur van LED's 6. Verband tussen LED-levensduur en -temperatuur 7. Optische parameters van LED's, eenheid a, lichtsterkte (I, intensiteit): T eenheid candela, oftewel cd. De lichtstroom die door een lichtbron wordt uitgezonden onder een ruimtehoek van één eenheid in een bepaalde richting, wordt gedefinieerd als de (licht)sterkte (graad) van de lichtbron in die richting. De lichtsterkte wordt voor een puntlichtbron, of de grootte van de lichtbron, vergeleken met de bestralingsafstand. Deze grootheid geeft het convergentievermogen van het in de ruimte uitgezonden lichtlichaam aan.

Men kan zeggen dat de lichtsterkte beschrijft hoe "helder" het licht is, omdat het een gangbare beschrijving is van lichtsterkte en convergentievermogen. Hoe groter de lichtsterkte, hoe helderder de lichtbron eruitziet en hoe helderder het object dat door de lichtbron wordt verlicht onder dezelfde omstandigheden. Daarom werd deze parameter eerder gebruikt om de zaklamp te beschrijven. b. LED-lichtstroom (F, Flux): T, eenheid lumen, oftewel lm.

De hoeveelheid licht die een lichtbron per tijdseenheid uitzendt, wordt de lichtstroom van de lichtbron genoemd. Deze hoeveelheid geldt ook voor de lichtbron zelf en beschrijft de totale hoeveelheid licht die door de lichtbron wordt uitgezonden, wat overeenkomt met het lichtvermogen. Hoe groter de lichtstroom van de lichtbron, hoe meer licht er wordt uitgezonden. Voor isotroop licht (d.w.z. het licht van de lichtbron wordt met dezelfde dichtheid in alle richtingen uitgezonden), geldt F = 4πI.

Dat wil zeggen, als de I van de lichtbron 1 cd is, is de totale lichtstroom 4π = 12,56 lm. Vergeleken met de mechanische eenheid is de lichtstroom gelijk aan de druk, en de lichtsterkte gelijk aan de druk. Om het bestraalde punt helderder te laten lijken, moeten we niet alleen de lichtstroom verhogen, maar ook de convergentiemiddelen vergroten, wat in feite neerkomt op het verkleinen van het oppervlak om een ​​hogere intensiteit te verkrijgen.

c. LED-verlichtingssterkte (E, verlichtingssterkte): T, eenheid lux, is lx (voorheen lux). De verlichtingssterkte die wordt gegenereerd door de lichtstroom van 1 lumen, gelijkmatig verdeeld over een oppervlak van 1 vierkante meter. We gebruiken deze parameter doorgaans niet vaak, dus we zullen hem hier niet in detail introduceren. d. Kleurweergave: De mate waarin de lichtbron de kleur van het object zelf weergeeft, wordt kleurweergave genoemd, dat wil zeggen de mate van kleurechtheid. De kleurweergave van de lichtbron wordt aangegeven met de kleurweergave-index, die aangeeft dat de kleur van het object onder licht beter is dan die van het referentielicht (zonlicht). De kleurafwijking tijdens belichting kan de kleureigenschappen van de lichtbron volledig weerspiegelen.

Een lichtbron met een hoge kleurweergave is beter in kleur en de kleuren die we zien liggen dicht bij natuurlijke kleuren. Een lichtbron met een lage kleurweergave is slecht in kleurprestaties en de kleurafwijking die we zien is ook groot. De CIE van de International Commission on Illumination stelt de kleurweergave-index van de zon vast op 100, en de kleurweergave-index van verschillende lichtbronnen is verschillend, zoals: hogedruknatriumlamp kleurweergave-index Ra = 23, TL-buis kleurweergave-index Ra = 60~90. Er zijn twee soorten kleurweergave: Getrouwe kleurweergave: Om de oorspronkelijke kleur van het materiaal correct weer te geven, moet een lichtbron met een hoge kleurweergave-index (Ra) worden gebruikt. De waarde ligt dicht bij 100 en de kleurweergave is het beste.

Algemene lichtbron kleurweergave-index Ra: gloeilamp 97, witte fluorescentielamp 75-85, warm witte fluorescentielamp 80-90, halogeen wolfraamlamp 95-99, hogedruk kwiklamp 22-51, hogedruk natriumlamp 20-30, metaalhalidelamp 60-65.8. Analyse van warmteafvoer van LED-producten Thermische geleidbaarheid Thermische geleidbaarheid verwijst naar de thermische geleidbaarheid van een materiaal met een dikte van 1 m en een temperatuurverschil van 1 graad (K, ℃) aan beide zijden van een materiaal onder stabiele warmteoverdrachtsomstandigheden. De warmte die wordt overgedragen door een vierkante meter, de eenheid is watt/meter graad (W/(m K), waarbij K kan worden vervangen door ℃). Thermische geleidbaarheid is alleen voor de vorm van warmteoverdracht waarin warmtegeleiding bestaat. Wanneer er andere vormen van warmteoverdracht zijn, zoals straling, convectie en massaoverdracht, wordt de samengestelde warmteoverdrachtsrelatie vaak schijnbare warmteoverdracht genoemd. Coëfficiënt, schijnbare thermische geleidbaarheid of effectieve thermische geleidbaarheid (thermische transmissie van het materiaal).

Bovendien geldt de thermische geleidbaarheid voor homogene materialen. In werkelijkheid bestaan ​​er poreuze, meerlaagse, meerstructurele en anisotrope materialen. De thermische geleidbaarheid die dergelijke materialen verkrijgen, is in feite een prestatie van algehele thermische geleidbaarheid, ook wel bekend als de gemiddelde thermische geleidbaarheid. De basisformule voor warmteoverdracht is: Φ=KA⊿T.Φ: warmtestroom. WK: totale thermische geleidbaarheid.

W/(M2.℃)A: warmteoverdrachtsoppervlak. M2⊿T: Het temperatuurverschil tussen de warme en de koude vloeistof. De noodzakelijke voorwaarde voor warmtegeleiding is dat er een temperatuurverschil in het object is, zodat warmte wordt overgedragen van het deel met hoge temperatuur naar het deel met lage temperatuur.

Het warmteoverdrachtsproces staat algemeen bekend als warmtestroom. De fysische betekenis van λ is: bij een temperatuurgradiënt van 1 K/m² wordt er per seconde 1 m² warmte door het warmtegeleidingsoppervlak geleid. De eenheid is W/m·K of W/m·℃. De λ van verschillende stoffen kan experimenteel worden bepaald.

Over het algemeen geldt dat metalen de hoogste lambdawaarde hebben, vaste niet-metalen de laagste lambdawaarde, vloeistoffen de laagste lambdawaarde en gassen de laagste lambdawaarde.